29

Mecz na Stamford Bridge dobiegł końca. Spotkanie zakończyło się wygraną Chelsea 2-1.Emocji nie brakowało do ostatniego gwizdka sędziego, bowiem Fernando Torres poprowadził The Blues do zwycięstwa w 83. minucie w fenomenalny sposób, lobując bramkarza Stoke City.

Radości nie było końca; Piłkarze biegali po boisku, machając radośnie w stronę kibiców. Wśród zawodników w niebieskich koszulkach wypatrzyłam strzelca ostatniego gola. Nando trwał w czułym uścisku z Davidem Luizem.

-Alexis, chodźmy już!- nie mogłam się doczekać spotkania z Hiszpanem. Wisiałam bezwładnie na szyi ukochanego, patrząc na niego błagalnie.

-Daj im się nacieszyć.- mruknął znudzony moimi lamentami Sanchez.- A poza tym… Nie przesadzasz trochę?- spojrzał na mnie z wyrzutem.

-A co? Zazdrosny?- zaśmiałam się, muskając jego policzek.

Odpowiedział mi pocałunkiem w czubek mojej głowy.

Po kwadransie czekania na trybunach, kiedy już prawie wszyscy kibice opuścili stadion, postanowiliśmy zejść do szatni ekipy ze Stamford Bridge.

-Hej, Nando!- krzyknął mój narzeczony.- Pamiętasz mnie?- dodał, gdy Torres odwrócił się w naszą stronę.

Piłkarz podszedł do nas, przywitał się z Alexisem, łącząc ich dłonie w serdecznym uścisku, po czym skierował wzrok na mnie.- Zaraz, zaraz… Ty musisz być…- zmrużył oczy.- Isabelle P…

-Prawie Sanchez.- przerwał mu Chilijczyk, patrząc nieufnie na kolegę po fachu.

Spiorunowałam Alexisa wzrokiem. Przeczuwałam, że będzie zazdrosny, ale zauważyłam, że z dnia na dzień coraz bardziej przesadza.- Możesz przestać?- wycedziłam przez zęby. Postanowiłam, że będę starała się ignorować zachowanie narzeczonego. Skupiłam się tylko na tym, by wywrzeć na jednym ze swoich idoli dobre wrażenie.- Tak, to ja.- uśmiechnęłam się życzliwie.- Ale właściwie… Skąd mnie znasz?- zmarszczyłam brwi.

Fernando spojrzał na Sancheza, a potem znów na mnie.- Dużo o tobie słyszałem.- puścił oczko.

W tym momencie poczułam się pewniej, choć bardzo krępowało mnie to, że Alexis cały czas ściskał moją dłoń, przyprawiając mnie tym samym o ból tylko po to, żeby Torres nie próbował wykonywać zbędnych ruchów.

-Kogo moje piękne oczy widzą?!- usłyszeliśmy z oddali męski głos.- Alexis!- odwróciłam się, by zidentyfikować nieznaną mi postać. Był to David Luiz, który spadł mi z nieba. Siłą wyciągnął Chilijczyka i zaprowadził go na murawę boiska, gadając bez przerwy.

Razem z Torresem wybuchliśmy śmiechem. Mina mojego narzeczonego mówiąca „Weźcie go ode mnie!” była bezcenna. Poczułam się trochę niekomfortowo, ale westchnęłam głęboko i postanowiłam zacząć z piłkarzem jakiś temat. W końcu niecodziennie ma się możliwość rozmowy z El Nino!- Marzę o twoim autografie.- powiedziałam nieśmiało.- Mógłbyś…?

-Jasne!- odparł z nieukrywanym entuzjazmem.

W trakcie wpisywania się do mojego specjalnie przygotowanego notesu, telefon Torresa zaczął dzwonić. Piłkarz przerwał pisanie dedykacji zaczynającej przypominać długą litanię, odbierając komórkę. Odszedł ode mnie na kilka kroków, po chwili kończąc rozmowę. Po wyrazie jego twarzy można było stwierdzić, że jest zdenerwowany. Wrócił do mnie, po czym bez słowa ani nawet uśmiechu, który przecież wcześniej ciągle gościł na jego twarzy, kontynuował pisanie.

-Coś się stało?- spytałam zaniepokojona. Ta mina nie wróżyła niczego dobrego…

-Nic takiego.- uniósł delikatnie kąciki ust, po chwili jednak jego twarz znów wyrażała złość. W pewnym momencie pojawił się nawet grymas… bólu?

-Nando, daj spokój…- westchnęłam.

-No co?! Już kończę, cierpliwości! Jeszcze tylko nazwisko.

-Nie o tym mówię.- skrzyżowałam ręce na piersiach.

-Iza!- usłyszałam za plecami znajomy głos. Odwróciłam się. Zobaczyłam równie podenerwowanego Alexisa.- O rany, co was opętało?!- oburzyłam się.

-Długo jeszcze?- Chilijczyk był na skraju wytrzymałości.- Czemu jesteś taki blady?!- stanął jak kołek, przyglądając się Torresowi z uniesionymi brwiami.- Co ona ci zrobiła?- tym razem patrzył na mnie podejrzliwie.

-Zawsze ja.- mruknęłam pod nosem.- Nie chce mi powiedzieć co się stało.

-Po prostu…

-Czas się zbierać.- przerwał mu Damian, który pojawił się właściwie znikąd. Polak unikał kontaktu wzrokowego ze mną. Objął mnie tylko ramieniem i poprowadził do wyjścia z szatni, za co został skarcony przez Sancheza, po czym skierowaliśmy się na parking w poszukiwaniu auta i odjechaliśmy spod stadionu.

* * *

-To wszystko jest jakieś dziwne.- stwierdziłam, zamykając drzwi do naszej sypialni. Nie chciałam, żeby Damian słyszał naszą rozmowę.

-O, więc nie tylko ja to zauważyłem?- Alexis zaśmiał się krótko.- On coś kombinuje. Od początku wiedziałem, że jest podejrzany. Zastanawiam się, co my tutaj w ogóle robimy!- pokiwał głową.

Spojrzałam na białą kopertę leżącą na komodzie obok łóżka, w której znajdowało się zaproszenie na nasz ślub przeznaczone dla Damiana. Cały czas się wahałam. Czy to aby na pewno dobry pomysł, żeby go zaprosić?- Zrozum, że kiedyś byliśmy blisko…

Chile wzruszył ramionami.- Kiedyś.- podkreślił.- A myślałem, że ten rozdział w twoim i po części moim życiu jest już zamknięty! Jak do niego zadzwoniłaś, wydawało mi się, że śnię.- westchnął.- Nie chciałem ci tego przypominać, ale chyba muszę. Czyżbyś zapomniała, że kilka miesięcy temu ten człowiek, twój niegdyś wielki przyjaciel nazwał cię… Panną lekkich obyczajów i trwał przy tym aż do momentu, kiedy widzieliście się po raz ostatni? Oszukiwał cię, okręcił sobie ciebie wokół palca, a kiedy pojawiłem się ja…

-Okej, pamiętam!- nie mogłam już znieść walki ze wspomnieniami. Schowałam kopertę na dno torby podróżnej.- Jutro wyjeżdżamy.- oznajmiłam pewnym tonem.

-Kochanie, jestem z ciebie dumny!- Alexis przyciągnął mnie do siebie, obejmując w pasie i pocałował czule.

-To chyba najlepsza decyzja, jaką podjęłam w życiu.

-Oprócz tego, że przyjęłaś moje oświadczyny!- pogłaskał mnie po policzku, śmiejąc się.

* * *

-Alexis, do cholery, spóźnimy się na samolot!- rzucałam w narzeczonego poduszkami już od pół godziny, a on nadal nie miał zamiaru wstać.- Okej, więc lecę sama, a ty zostajesz w Londynie z Damianem.- zaśmiałam się głośno na widok zrywającego się pospiesznie Chilijczyka o boskiej rzeźbie ciała. Mężczyzna miał na sobie jedynie białe bokserki, które kontrastowały z jego ciemną karnacją w niesamowity sposób. W jego tors mogłabym wpatrywać się godzinami. Uwielbiałam to, a Sanchez dobrze wiedział, że mam do niego słabość.

-Isabel? Wszystko w porządku?- z marzeń wyrwał mnie troskliwy ton głosu piłkarza.

Nie odpowiedziałam mu. Rzuciłam się tylko na jego szyję z radością.- Już niedługo będziesz tylko mój!- szepnęłam mu do ucha.

-Jestem tylko i wyłącznie twój już od ponad roku.- pocałował mnie w czubek głowy.

-Ale teraz część ciebie należy do Vilanovy i całej drużyny! A po ślubie zgarnę nawet ten element!- krzyknęłam, śmiejąc się.- Cholera, samolot!- wyrwałam się z objęć Sancheza, po czym zaczęłam biegać po pokoju, poszukując rzeczy, których jeszcze nie zdążyłam spakować.

* * *

-Wszędzie dobrze, ale w domu najlepiej.- odetchnęłam z ulgą, przekraczając próg naszego mieszkania w gorącej Barcelonie. W końcu. Uczucia zaraz po wyjściu z samolotu chyba nigdy nie zapomnę, kiedy ciepłe promienie słoneczne pieściły moje policzki, które w momencie nabrały zdrowych rumieńców.- Nigdy już nie wrócę do Anglii! Ten ciągle padający deszcz jest okropny.- na mojej twarzy zagościł grymas niezadowolenia na wspomnienie Londynu.

-Miasto nie jest złe. Ale ten…

-Wiem, wiem, wiem.- wywróciłam oczami.- Zapomnijmy o nim. Ten wyjazd to nie był dobry pomysł.

-Był beznadziejny!- oburzył się Alexis.

-Przepraszam! To taki… impuls. Więcej się nie powtórzy.- westchnęłam ciężko, wyglądając przez okno. Uśmiechnęłam się szeroko na widok bawiących się dzieci na ulicy, na ganiające się koty i sąsiadów kąpiących się w blasku Słońca. Bardzo mi tego brakowało, a byłam w Londynie zaledwie trzy dni.

Wyszłam przed dom, zachwycając się piękną pogodą. Położyłam się na leżaku, zamknęłam oczy i rozluźniłam się, oddając się wspomnieniom. Przypomniało mi się życie w Polsce; Pierwszy dzień w szkole, nowe znajomości. Następnie narodziny brata i przeprowadzka z Poznania do Wrocławia, a tam… Julia. Wspaniała znajomość, która szybko zamieniła się w przyjaźń ponad wszystko. Jeszcze całkiem niedawno Jula była dla mnie jak wymarzona siostra, za którą oddałabym życie. Wiedziała o mnie więcej, niż moi rodzice. A teraz? Nawet nie wiem gdzie jest. Żałuję, że nie będzie jej na moim ślubie. Gdybym tylko wiedziała gdzie mieszka… Próbowałam chyba wszystkiego. Starałam się skontaktować z jej rodziną, ale nikt nie odbierał telefonów. Najbardziej jednak się na niej zawiodłam, gdy zraniła Albę, a później bez słowa wyjaśnienia wyjechała. Jordi jej zaufał, ucieszył się na wieść, że Julia ma już córkę, której chciał być ojcem! Dziewczyna straciła szansę na założenie wspaniałej rodziny. Cóż. Mimo wszystko, chciałabym ją jeszcze kiedyś zobaczyć.

Kolejne moje wspomnienie? Hiszpania! Pierwsze spotkanie z ukochaną FC Barceloną. Pierwsza wymiana spojrzeń z Alexisem, które zaowocowały nieśmiałymi rozmowami, spotkaniami, a teraz… Za trzy tygodnie wychodzę za mąż. Za niecały miesiąc będę panią Sanchez. To uczucie wprost nie do opisania. Na myśl o tym, że będę stała na ślubnym kobiercu w pięknej białej sukni niekiedy robiło mi się niedobrze z powodu niesamowitego strachu (w końcu nie codziennie bierze się ślub!), czasem jednak przepełnia mnie niesamowita radość.  Wyobrażam sobie jak tata prowadzi mnie do ołtarza, mama ociera łzy szczęścia, Wiktor… No cóż, mój młodszy brat zbytnio się tym nie przejmuje. Mnóstwo ludzi, tyle znajomych twarzy, z którymi spędzę najbliższy czas, najwspanialszy w życiu! A przy ołtarzu ten najważniejszy, ubrany w czarny garnitur, uśmiechający się Alexis…

Przez ostatnie kilka dni modlę się tylko o to, by wszystko poszło po mojej myśli. Żeby Fabregas, Pique i Alves nie zrobili czegoś głupiego, nie mówiąc już o reszcie drużyny! Chcę mieć same dobre wspomnienia z tego wspaniałego wydarzenia.

-Tu jesteś!- z przemyśleń wyrwał mnie Chile.- Wszędzie cię szukałem.- podszedł i pocałował mnie w czoło.- Za chwilę jedziemy na trening, pamiętasz?

Westchnęłam ciężko.- Jasne. Daj mi jeszcze chwilę.- szepnęłam, niechętnie podnosząc się z leżaka, kiedy nagle stało się coś, czego kompletnie nie przewidziałam.

Sanchez wskoczył do basenu. I nie byłoby w tym nic dziwnego gdyby nie to, że trzymał mnie na rękach…

_______________________
Myślę, że w niedzielę pojawi się 30 rozdział i Isabelle w końcu zmieni nazwisko! :)
FCB - PSG już dziś! Pamiętajcie! :D