28

Trwało standardowe popołudnie: leżeliśmy z Alexisem na trawie w ogrodzie, ciesząc się swoim towarzystwem i w pełni oddając się wręcz parzącym promieniom słonecznym. Staraliśmy się jak najlepiej wykorzystać wspólne chwile, bowiem za tydzień zaplanowany był wyjazd do Chile na zgrupowanie reprezentacji, na które niestety mój narzeczony nie mógł mnie zabrać. Zapowiadał się tydzień bez Sancheza. Świetnie. Nienawidziłam tych wyjazdów. Niby powinnam się już przyzwyczaić, ale to nie jest takie proste kiedy opuszcza nas ukochana osoba, chociażby na jeden dzień. To katorga! Okropna nuda, pustka, wręcz niechęć do życia…

Westchnęłam głośno.- Naprawdę musisz tam jechać…?

-Ach, to ciężkie życie kluczowego napastnika reprezentacji narodowej…- zaśmiał się cicho.

-Rozumiem, że drużyna sobie bez ciebie nie poradzi?- uniosłam brew, spoglądając w jego stronę, po czym podparłam się łokciami.- Nie cierpię, kiedy wyjeżdżasz.- na mojej twarzy pojawił się grymas niezadowolenia.

-Też tego nie lubię. Im dalej jestem od ciebie, tym gorzej się czuję. Pobyt w ojczyźnie już prawie wcale nie przynosi mi radości, bo to nic w porównaniu z chwilami spędzonymi z tobą.- kąciki jego ust uniosły się delikatnie.- Mam nadzieję, że ten tydzień szybko minie, a jak tylko wrócę, wynagrodzę ci moją nieobecność.- uśmiechnął się łobuzersko, przysunął się do mnie i musnął moje wargi. Wtedy do akcji wkroczyłam ja. Wpiłam się zachłannie w jego usta, jedną dłonią przeczesując gęste włosy Chilijczyka, a drugą błądząc po jego torsie. Całowałam go tak, jak chyba nigdy przedtem. Kierowała mną myśl, że przez najbliższy czas będziemy mieli jedynie kontakt telefoniczny, dlatego musiałam być… nasycona uczuciowo. Usiadłam na jego brzuchu, nie przerywając fali namiętnych pocałunków. Pieszczotom nie było końca; Alexis wędrował ręką po moich plecach, co jakiś czas muskając moje policzki, nos i szyję. Nasze ruchy stawały się coraz odważniejsze, kiedy nagle usłyszeliśmy głośne odchrząknięcie.

Momentalnie wstaliśmy z ziemi, otrzepując się z trawy. Ja miałam z tym niemały problem, bo we włosach miałam tego pełno.

-Co ty tutaj robisz?- Alexis przerwał krępującą ciszę, drapiąc się nerwowo po czole.

Poprawiłam ramiączko koszulki, rumieniąc się.- Co cię do nas sprowadza?- przygryzłam wargę. Nie spodziewałam się wizyty Gabrieli – byłej dziewczyny Sancheza.

-Przyszłam odwiedzić mojego przyjaciela.- uśmiechnęła się do mnie szyderczo, po czym podeszła do Alexisa i objęła go. Piłkarz nawet nie drgnął. Usłyszałam tylko jak zaklął pod nosem.

-Po co to całe przedstawienie?- zapytał obojętnym tonem.- Jestem w końcu szczęśliwy, a ty jak zwykle chcesz wszystko spieprzyć?- westchnął.- Jeśli tak, to już możesz sobie iść. Nic nie zdziałasz.

-O nie, tak łatwo się nie poddam.- odparła pewnie.

-Nie masz wyjścia.- oznajmiłam, unosząc brew.

-Nie wtrącaj się, to sprawa między nami.- poleciła mi.- Alexis, nie bądź głupi… Ona nie jest ciebie warta!

-Czy ja dobrze słyszę?- oburzył się Sanchez.- Żartujesz sobie? Isabel to kobieta mojego życia. Zaczynasz mnie irytować tym, że kiedy wszystko mi się układa, gdy jestem w stu procentach pewny, że obok mnie stoi ta jedyna osoba, z którą chcę spędzić resztę życia, ty wkraczasz do akcji i próbujesz coś nabroić!- wzruszył ramionami.- Nie tym razem.

Po tym monologu objęłam narzeczonego ramieniem, całując go w policzek, po czym uśmiechnęłam się do Gabrieli. Widziałam, że nie ma już argumentów.

-Bierzecie ślub?- zapytała.

-Tak.- odpowiedzieliśmy chórkiem, patrząc na siebie.

-Nie wierzę…- pokiwała głową.- Kochanie, jak możesz…?

-Nie mów tak do mnie.- syknął, zaciskając pięści.- Idź już stad, proszę.

-Jak możesz przekreślać to, co razem przeżyliśmy?- westchnęła. Po jej policzku spłynęła łza.- Tyle wspaniałych wspomnień, przygód… Zamykasz ten rozdział... dla niej…?- spojrzała na mnie z pogardą.- To niemożliwe!

-Skoro tak uważasz, to chyba nie mamy o czym rozmawiać.- wycedził przez zęby.- Wyjdź stąd i nigdy nie wracaj. Już kiedyś mówiłem, że nasze drogi rozchodzą się raz na zawsze. Miało nie być powrotu. Między nami nie ma już nic.- oznajmił, tłumiąc gniew.

Dziewczyna stała naprzeciwko nas, nie wykonywała żadnych ruchów. Uśmiechała się tylko przez łzy i co jakiś czas kiwała głową.- Jeszcze nic straconego.- otarła rękawem mokre policzki.

-Wręcz przeciwnie. Wszystko stracone. Zrozum to w końcu!- Chile tracił już nerwy.- Przypominam, że to ty mnie zraniłaś i perfidnie zostawiłaś dla jakiegoś…- westchnął.- Nie mam już siły…- szepnął mi do ucha.

- Posłuchaj, panienko.- zrobiłam krok do przodu.- Alexis i ty to już przeszłość. Miałaś swoją szansę, straciłaś ją, nie ma o czym rozmawiać. Pewnie dobrze wiesz, że on nie wybacza zdrady, nie potrafi zaufać po raz drugi. Zawiodłaś go, czego oczekujesz? Jesteś podła. Zachowaj resztki godności i odejdź.- zakończyłam swój monolog, po czym cofnęłam się na swoje miejsce – obok Sancheza.

-Nie zasługujesz na mnie.- skwitowała i odeszła. Nareszcie.

Poszliśmy do domu. Gabriela zepsuła cały nastrój, nie potrafiliśmy znów położyć się na trawie, rozluźnić i cieszyć się sobą. Popołudnie spędziliśmy na grze w Fifę, w której oczywiście nie miałam szans z narzeczonym. Po kilku meczach zaprosiliśmy Messiego i Antonellę. Para przyszła oczywiście ze swoim synem, Thiago, którym od razu się zajęłam. Dzieciak był po prostu wspaniały. Naprawdę bardzo się cieszyłam, że mam szczęście być jego matką chrzestną.

Kiedy goście nas opuścili, oboje momentalnie opadliśmy bezwładnie na sofę w salonie.

-Mam dość wrażeń na dziś!- krzyknęłam, kiedy zauważyłam, co kombinuje Alexis. Piłkarz próbował dokończyć to, co zaczęliśmy w ogrodzie. Sprytnie go od siebie odsunęłam, wzdychając ciężko.- O cholera, zapomnieliśmy o kimś!- podskoczyłam jak oparzona.- Damian!

-Co?- Chilijczyk spojrzał na mnie tępo.

-Nie zaprosiliśmy go na ślub!- złapałam się za głowę.

-I tak by nie przyszedł…

-Nie! Musimy wysłać mu zaproszenie. Albo nie, zaprosimy go osobiście.- uśmiechnęłam się szeroko. Nie miałam pojęcia gdzie mieszka, ale na szczęście nie usunęłam jego numeru telefonu. Pospiesznie wyciągnęłam komórkę z kieszeni, znalazłam pożądany zbiór cyfr i nacisnęłam zieloną słuchawkę. Po chwili usłyszałam znajomy głos.

-Iza…?- odezwał się niepewnie.

-Tak, to ja!- odparłam z entuzjazmem.- Gdzie mieszkasz?- zapytałam prosto z mostu. Nie miałam ochoty na tłumaczenie wszystkiego. Pomyślałam, że przecież mogę mu to wyjaśnić, kiedy do niego pojedziemy!

-Ale…

-Proszę, powiedz!- przygryzłam wargę w oczekiwaniu na odpowiedź. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że chodzę po całym domu bez żadnego konkretnego celu. Z nerwów nie potrafiłam usiedzieć w miejscu.

-W Anglii.- westchnął.-W Londynie.

-Świetnie.- stwierdziłam.- Dziękuję. Spodziewaj się naszej wizyty w najbliższym czasie!- krzyknęłam, po czym rozłączyłam się.- Kochanie, czeka nas podróż do Londynu!- usiadłam na jego kolanach, zakładając mu ręce na szyję.

-Nie rozumiem, skąd ten entuzjazm.- mruknął pod nosem.

-Tak dawno go nie widziałam… I nigdy nie byłam w Anglii!

Zaśmiał się.- Uwierz mi, że ciągle padający deszcz wcale nie jest fajny.- pokiwał głową.- A poza tym, czy Damian nie jest tym, którego nie chciałaś więcej widzieć, bo skrzywdził cię tak, jak jeszcze nikt inny?- Alexis zmarszczył brwi.- To dla mnie szok, że w ogóle chcesz go zaprosić na swój ślub.

-To nie byłoby fair. Kiedyś byliśmy przyjaciółmi…- pogłaskałam narzeczonego po policzku.

-Kiedyś. A później… pamiętasz, co się stało. Brak jego obecności na naszym weselu byłby jak najbardziej sprawiedliwy!- cały czas spoglądał w moje oczy.- Wiesz co? Może zadzwoń jeszcze do tego kretyna Dawida!- krzyknął ironicznie.

Przygryzłam wargę. Miał rację. Podjęłam złą decyzję, ale teraz było już za późno. Chociaż w sumie… Nic konkretnego nie powiedziałam Damianowi! Równie dobrze to może być po prostu wizyta w ramach odwiedzin.- Oj, przestań już marudzić.- musnęłam delikatnie usta Sancheza.- Zastanowię się, co robić.- puściłam oczko.

-Liczę, że podejmiesz dobrą decyzję.- ucałował czubek mojej głowy.

* * *

-Nie cierpię cię i nie wierzę, że to robię.- rzekł naburmuszony od samego rana Chile.

Siedzieliśmy na niewygodnej kanapie na londyńskim lotnisku, czekając na przyjazd Damiana. Wyjrzałam przez duże okno – no tak. Ulewa. Westchnęłam ciężko. Mimo wszystko, cieszyłam się, że jesteśmy już na miejscu. Szczerze mówiąc, pogoda była mi obojętna, przecież w Polsce często padał deszcz. Gorzej z gorącokrwistym Chilijczykiem siedzącym obok mnie. Biedak trząsł się z zimna, mimo, że miał na sobie zimową kurtkę. Przytuliłam go mocno z nadzieją, że to pomoże. Chwilę później w ogromnej hali wypatrzyłam Damiana, który szedł w naszą stronę.

Pomachałam.- Hej!

Mężczyzna podbiegł do nas.- Cześć.- odpowiedział mi.

-Nic się nie zmieniłeś…- stwierdziłam, uśmiechając się życzliwie.

-A ty owszem. Jesteś jeszcze piękniejsza.

Usłyszałam za plecami znaczące odchrząknięcie. Zaczynamy przedstawienie! Odwróciłam się do Sancheza.- No, może się w końcu poznacie?- pociągnęłam go za rękę, zmuszając do powstania.- Alexis, Damian.- wskazałam odpowiednio.

Podali sobie dłonie.

-Ja cię dobrze znam!- rzekł Polak, śmiejąc się ironicznie.

-Ja ciebie też.- odparł piłkarz, nie patrząc na swojego rozmówcę.

Wtrąciłam się, żeby rozładować napięcie.- Możemy już jechać? Strasznie tu zimno.- zadrżałam teatralnie, na co momentalnie zareagowali panowie, oddając mi swoje nakrycia, przepychając się przy tym. Zapowiadał się długi tydzień…

Po upływie piętnastu minut, byliśmy na miejscu. Damian mieszkał w ogromnej, zabytkowej kamienicy. Wzięliśmy bagaże i ruszyliśmy na trzecie piętro.

-Rozgośćcie się.- powiedział Polak, kiedy przekroczyliśmy próg mieszkania.

Oczywiście od razu udaliśmy się do przygotowanej dla nas sypialni, po czym „zanurkowaliśmy” pod ciepłą kołdrę.

-Oo tak, tego mi było trzeba.- westchnęłam.- Jak ci się tu podoba?

-Wszystko jest okej. Oprócz deszczu i tego człowieka.- wywrócił oczami.- On działa mi na nerwy tym, że oddycha!

-Postaraj się go zaakceptować…

-Nie potrafię.

-Zrób to dla mnie.- pocałowałam go w policzek.

-No dobra.- skrzyżował ręce na piersiach.- Zrobię co w mojej mocy, ale niczego nie obiecuję!

-Jesteś kochany!- tym razem złożyłam czuły pocałunek na jego ustach. Na tym się oczywiście nie skończyło.

Chile momentalnie odpowiedział: wpił się w moje wargi, jednocześnie wplatając mi palce we włosy. Uwielbiałam to. Przez moje ciało przeszedł przyjemny dreszcz.

Nasze czułości przerwał Damian, który wszedł do pokoju, trzymając w rękach zapas czystych ręczników.

-Przydadzą wam się.- położył ręczniki na skraju łóżka i wyszedł z pomieszczenia.

-Serio akurat teraz?- Alexis uniósł brew.- Nie cierpię typa.

-Hej, miałeś zmienić co do niego zdanie!- oburzyłam się.

-Okej, okej.- wywrócił oczami, po czym znów wziął mnie w objęcia.

-A, jeszcze coś!- Damian znów wkroczył do akcji.- Mam bilety na mecz Chelsea, macie może ochotę…?- uśmiechnął się łobuzersko w stronę Chilijczyka, któremu kończyła się cierpliwość.

-Jasne! W końcu obejrzę mecz The Blues z trybun!- ucieszyłam się.

-No więc, zaczynajcie się przygotowywać!

-To dzisiaj?!- zapytaliśmy chórkiem.

-Tak.- mruknął, po czym opuścił pokój.

Westchnęłam, wyglądając przez okno. Pogoda nie zbyt sprzyjała jakiemukolwiek wyjściu, ale cóż. To mogła być moja jedyna okazja na obejrzenie Stamford Bridge. Mało tego, zobaczę na żywo mecz swojej drugiej ulubionej drużyny.- Gdyby udało mi się zdobyć autograf chociaż jednego z nich…- rozmarzyłam się.

-Jakieś konkretne życzenie?- zapytał Alexis.

-Torres, zdecydowanie.- odparłam.- Zaraz, zaraz…- przyjrzałam się jego twarzy. Tak, to było to spojrzenie!

-Tak się składa, że dobrze się znamy, a nawet kolegujemy.- oznajmił Sanchez.

-Gdybyś był reprezentantem Hiszpanii, to by mnie to nie dziwiło.- zaśmiałam się.

-Pamiętasz mecz Champions League, kiedy Chelsea wygrała z nami na punkty?- gdy zobaczył, że kiwam twierdząco głową, kontynuował.- Wtedy byłem załamany. Stałem na środku boiska, reszta była już w szatni. Wokół mnie biegali tylko piłkarze w niebieskich strojach. Jeden z nich podszedł do mnie i zaczął pocieszać. Mówił, że w przyszłym roku na pewno wygramy, że będzie nam kibicował. Poprawił mi humor. Zakończyłem tę rozmowę, mówiąc, że w tym sezonie to oni mają zwyciężyć.

-Zrobili tak, jak chciałeś.- uśmiechnęłam się szeroko.

-Kibicowałem im do samego końca!- kąciki jego ust uniosły się.- Jeśli chcesz z nim pogadać, nie ma sprawy. Jestem pewny, że nie odmówi.- puścił oczko.

-To wspaniale!- rzuciłam mu się na szyję.

Alexis parsknął śmiechem.- Ale bez przesady! Tylko rozmowa, żeby nie skończyło się na jakimś spotkaniu!

-Proszę pana, za miesiąc wychodzę za mąż!- pocałowałam go w policzek.

-Ależ pamiętam, przyszła pani Sanchez…
________________
Ten jest chyba najgorszy... Przepraszam, cierpię na brak weny :(