22

-Cesc, przestań! Zachowujesz się jak dziecko!

-Duchem jestem dziesięciolatkiem! A co, już ci się załączył instynkt macierzyński?- Fabregas wybuchł śmiechem.

Biegałam za nim po całym boisku, bo zabrał mi telefon, kiedy do akcji wkroczył Dani Alves.

-Fabs, ogarnij się, przecież ona jest w ciąży.

-Sama ciągle powtarza, że to nie choroba.- odpowiedział ciężko dysząc, ganiałam go już od jakichś dziesięciu minut.- A na treningach nie wolno używać komórek!- pomachał urządzeniem wystawiając język w moim kierunku i pobiegł dalej.

-Dość tej dziecinady, niedługo mecze Ligi Mistrzów, nie obijać się!- krzyknął Jordi Roura. Trener próbował utrzymać dyscyplinę, ale żeby ich uspokoić, musiałby wprowadzić terror.

Przystanęłam na chwilę chcąc odpocząć po gonitwie. Niestety, telefonu nie udało mi się odzyskać, Cesc triumfował. Oparłam ręce o kolana, wtedy ktoś zaszedł mnie od tyłu i podniósł. Kilka sekund później znajdowałam się już twarzą w twarz ze słynną „osiemnastką”.

-Siostro, musimy pogadać.- oznajmił całkiem poważnie.

-Pod bramkę?- uśmiechnęłam się zachęcająco pragnąc go trochę ośmielić, był bardzo spięty.

Odpowiedział poprzez skinięcie głową. Rozmowy pod bramką były już tradycją. Kiedy ktoś miał jakiś problem, wystarczyło spojrzenie w moją stronę. Byłam zastępcą trenera i psychologiem!

-No więc, słucham.- powiedziałam siadając na murawie i opierając się o słupek.- Jordi, proszę cię!- dodałam, widząc obrońcę niepewnie zerkającego w bok.- Chyba się mnie nie wstydzisz?

-Ale…- podrapał się po nosie. Zawsze tak robił, gdy się denerwował.- …to głupie.

-Zdradź, o co ci chodzi i pozwól, że sama to stwierdzę.- puściłam oczko.- Siostry nie musisz się wstydzić.

-Zostaje między nami?

-No pewnie!

-Bo wiesz, pomagasz wszystkim z drużyny i nie chciałbym…

-Spokojnie. Możesz mi zaufać, dobrze o tym wiesz.- mówiłam poważnym tonem.

-Chciałem się tylko upewnić.- wymusił uśmiech.- Ale do rzeczy. Otóż, Iza, ja… się zakochałem i czuję, że to ta jedyna.

-Oo, to świetnie!- ucieszyłam się.- Nie rozumiem, w czym problem.

-Bo to wszystko dzieje się za szybko i mnie przerasta. Znamy się dwa miesiące, a już zdążyłem się tak zaangażować. To niesamowite, ale z drugiej strony przerażające. A co, jeśli to zwykłe zauroczenie? Chyba za bardzo się wkręciłem.- zmarszczył brwi. Widziałam, że ciężko mu było wypowiedzieć te słowa.

-Znajoma historia. Wiesz, uważam, że zauroczenie występuje tylko u nastolatków. Tutaj mamy do czynienia z prawdziwym uczuciem, ale jeśli masz wątpliwości, po prostu zdystansuj się i daj temu czas. Zobaczysz, że będzie tylko lepiej.- pogłaskałam go po ramieniu.

-Ale ona chce się pobrać!- w końcu to z siebie wydusił.

-Co?! Tak szybko?! O nie, przecież to głupie i nieodpowiedzialne…- ta informacja mnie zszokowała. Po dwóch miesiącach znajomości? To niedorzeczne, pozbawione jakiegokolwiek sensu. Jedynym wyjściem było…

-Chcę ją poznać.- oznajmiłam stanowczym tonem.- I przemówić jej do rozumu!

-Może lepiej nie?- Alba był bezradny, musiałam mu jakoś pomóc.

-Znam się na ludziach, odczytam jej zamiary… czy coś w tym stylu.- potraktowałam to trochę jak jakąś zagadkę detektywistyczną. Zależało mi na tym, by odkryć plany dziewczyny. Może wcale nie kochała Jordiego? Nie mogłam pozwolić na to, by ktoś zranił jego uczucia. To mogłoby go doprowadzić do całkowitej rozpaczy, depresji! Jest zbyt wrażliwy, co nie zawsze jest pozytywną cechą.

Wyobrażałam sobie znajomą (?) Jordiego jako podłą, wredną, bezczelną egoistkę, która zrobi wszystko dla pieniędzy. Tylko na jakiej podstawie tak o niej myślałam…? To musiał być jakiś znak. Nie mogłam doczekać się spotkania.

-Przedstawisz mnie jako swoją siostrę.- przygryzłam wargę uśmiechając się.

-Nie powiedziałem ci jeszcze jednego…- głośno przełknął ślinę.

-Tak?

-Blanca jest w ciąży.- Alba momentalnie zbladł.

-Kpisz sobie?

Zapadła cisza. Słyszeliśmy tylko krzyki piłkarzy z drugiego końca boiska i szum wiatru tańczącego między słupkami bramki, pod którą siedzieliśmy.

-Jordi, nie żartuj sobie ze mnie, proszę.- powiedziałam drżącym głosem.

-Chciałbym, żeby to był żart.- westchnął wzruszając ramionami.

-Jesteś pewny, że to twoje dziecko?- uniosłam brwi. To nie było przecież do końca możliwe. Wszystko działo się zdecydowanie za szybko, powoli zaczynałam się gubić.- Zapytaj.

-Jak mogę zapytać dziewczyny, która ciągle mówi, że mnie kocha, czy podczas gdy jest ze mną, zrobiła sobie bachora z kimś innym?!- coraz trudniej było mu panować nad nerwami.

-Chodzi mi o to, że mogła zajść w ciążę przed tym, jak się poznaliście i teraz próbuje ci wcisnąć dzieciaka. Zażądaj testu na ojcostwo.

-Nie mogłaby tego zrobić…- Alba zaczynał się jąkać.

-Znasz ją na tyle dobrze? Nie okazuj ludziom zaufania zbyt szybko, to nie prowadzi do niczego dobrego. Rozumiesz? Jordi, spójrz na mnie.- skierowałam dłonią jego głowę tak, by patrzył mi w oczy.- Zapoznaj mnie z nią, wyjaśnimy wszystko.

Westchnął.- Więc kiedy?

-Jak najszybciej. Nie patrz tak na mnie, chcę ci tylko pomóc!

Jordi unosił brwi nerwowo gryząc się w wargę. Emocje się w nim gotowały, widziałam, że jeśli dalej będzie się zastanawiał co robić, zwariuje. Moim obowiązkiem było mu pomóc.

-Ale przecież ty szybko… uzależniłaś się od Sancheza.- powiedział spoglądając na mojego narzeczonego, który właśnie oddawał strzał na bramkę Valdesa.- I nie stało się nic złego!

-Masz rację. Ale ja od razu czułam, że Alexis będzie dla mnie kimś wyjątkowym. Ty masz wątpliwości, a to nie jest dobry znak na przyszłość, uwierz mi. Oczywiście są wyjątki, ale… Jordi, ja nie chcę, żebyś cierpiał… Zaczekaj, bo z dnia na dzień może się wiele zmienić.

-Mam pomysł!- krzyknął. Miałam wrażenie, że mnie w ogóle nie słuchał.- Zaproszę do nas ciebie, Chile, Leo i Anto, żeby niczego nie podejrzewała, urządzimy wspólny wieczór! Co ty na to?

-Mam jedno małe pytanie.- oznajmiłam szeroko otwierając oczy.- „Do nas”? NAS?!

-A właśnie, Blanca zamieszkała u mnie.- przygryzł wargę.

-Oszalałeś?!- głośno westchnęłam łapiąc się za głowę.- No nie wierzę! Czy ty jesteś aż tak nieodpowiedzialny?!

-Nie krzycz!- oburzył się.

-Dziwisz mi się?! Jestem wściekła!

-Widzę.- odparł opuszczając głowę.- Przepraszam.

-Za co? To twoje życie, niszcz je sobie, proszę bardzo!- machałam rękami podenerwowana.

Byłam zdezorientowana. To, co Alba zdążył już zrobić nie mieściło mi się w głowie. Jak mógł wykazać się taką głupotą?! Kończąc rozmowę myślałam, że to sen. Ale zaraz. Czy ja nie zrobiłam tego samego? A właściwie czy Alexis nie zrobił tego, co czyni teraz Jordi? Ale przecież…

Cholera. Doszło do tego, że sama nie potrafiłam sobie tego wytłumaczyć. Nie, to nie działo się w ten sposób… Co prawda, zakochaliśmy się w sobie… No cóż, choć kiedyś wydawało mi się to niedorzeczne – zakochałam się od pierwszego wejrzenia. Później było już tylko lepiej, a teraz? Teraz planujemy ślub. Czemu więc tak negatywnie zareagowałam na wiadomości Jordiego? Ta dziewczyna przecież może być zupełnie inna, Alba dobrze dobiera sobie towarzystwo. Chyba, że ślepo zakochany brnie w jakieś kłopoty.

Najbardziej zdenerwowała mnie informacja o rzekomej ciąży znajomej przyjaciela. W to ciężko mi było uwierzyć. Przecież to chore! Tak szybko? Będę musiała wykazać się nie lada cierpliwością w najbliższym czasie…

* * *

-Alexis, proszę cię, jestem wykończona!- westchnęłam głośno. Modliłam się, by ten dzień dobiegł już końca. Zepchnęłam Sancheza na podłogę, kiedy ten zaczął składać pocałunki na mojej szyi.

Narzeczony pospiesznie wdrapał się na łóżko i ponownie usiłował mnie „obezwładnić”, jednak skutecznie się broniłam.

-Hej, powiedziałam coś!- oburzyłam się.

Skapitulował. Ułożył się wygodnie obok mnie wkładając rękę pod poduszkę.- Ostatnio więcej czasu poświęcasz Albie niż mnie.- powiedział cicho.

-Przesadzasz.- stwierdziłam. Jednak po chwili zastanowienia zrozumiałam, że miał rację. Od naszej rozmowy minęło dopiero kilka dni, a ja tak zaangażowałam się przez ten czas, że prawie zapomniałam o Chile. Wymyślałam sobie scenariusze sytuacji, jakie mogą się wydarzyć na spotkaniu ze znajomą Jordiego, które było zaplanowane na najbliższy piątek. Żyłam tylko tym, a na przyszłości obrońcy Barcelony zależało mi bardziej, niż chyba jemu samemu.- Albo nie, to prawda.- spojrzałam na Alexisa, który… zasnął.- No to pogadaliśmy.- głośno wypuściłam powietrze z płuc.

-Żartuję głupolu.- jego głos tłumiła poduszka. Podniósł się i podparł głowę ramieniem.- Kontynuuj.- dodał poważnym tonem.

-Rzeczywiście trochę za bardzo wciągnęłam się w tę sprawę, przepraszam. Ale to naprawdę poważna sytuacja, od której dużo zależy!

-Przez pewien czas miałem wrażenie, że zapomniałaś o naszym dziecku, nie wspominając o mnie!- zaśmiał się.

-Masz rację, to ty powinieneś być przecież na pierwszym miejscu. A za kilka miesięcy…- spojrzałam na brzuch.

-Będę dzielnie walczył o pierwszą pozycję na „podium”!- parsknął śmiechem.- A teraz wypadałoby mi w jakiś sposób wynagrodzić ten błąd.- puścił oczko.

-Masz coś konkretnego na myśli?- poruszyłam brwiami uśmiechając się łobuzersko.

-Coś wyjątkowego!- krzyknął z entuzjazmem, po czym pochylił się nade mną.

Zwinnym ruchem znów zepchnęłam go z łóżka.

-Ktoś tu gra nieczysto!- rzucił się na mnie trzymając moje ręce, dzięki czemu nie mogłam się poruszyć.- I co teraz?- zamruczał mi do ucha.

-Ja zawsze gram czysto.- szepnęłam.

Chwilę później tonęłam już w jego namiętnych pocałunkach. Chile zachłannie wpijał się w moje usta. Podobało mi się to do momentu, gdy zaczynałam tracić oddech; jak zwykle musiałam zepsuć tak piękną atmosferę. Postanowiłam jednak, że wytrzymam, nie chciałam, żeby nasze usta się od siebie oderwały.

Mocno zaciskałam dłonie, co nie umknęło uwadze Sancheza, który od razu zareagował.

-Przepraszam, zapomniałem, że moje towarzystwo doprowadza cię do zaniku funkcji życiowych.- zachichotał.

-Oj zamknij się.- wyrwałam się z uścisku, po czym przyciągnęłam ręką  głowę narzeczonego tak, bym mogła dosięgnąć jego warg, które w idealny sposób pasowały do moich. Splotłam nogami jego biodra całując go z namiętnością i pożądaniem. Przeczesując jego włosy palcami czułam, jak jego mięśnie drżą. W końcu to ja dominowałam!

Odsunął się ode mnie na moment.- Tym razem to ja straciłem oddech.- westchnął głośno uśmiechając się.- Podoba mi się!- zamruczał, po czym zaczął mnie łaskotać. Od razu czułam się na przegranej pozycji – miałam łaskotki chyba wszędzie!

-Alexis, przestań!- krzyknęłam śmiejąc się. Nagle zobaczyłam błysk flash’a. No tak – Wszystkie okna i taras były otwarte. Kilku mężczyzn krążyło z aparatami wokół domu, ale nie zareagowałam na nich nadzwyczajnie, już się przyzwyczaiłam, wystawiłam tylko język w ich stronę, by jutro mieli o czym pisać.

-Prowokantka.- stwierdził Chile szczerząc się, po czym wrócił do „znęcania się” nade mną.

________________________

Dziękuję za 3000 wyświetleń! :*